Όσα από τη φιλία μου με τον Χρήστο Καπράλο

Σπάνια ένα βιβλίο βιογραφικού και αυτοβιογραφικού περιεχομένου περικλείει τόση ειλικρίνεια. Ανταποκρινόμενος στο αίτημα πολλών φίλων, ο Βασίλης Παπασάικας πήρε την απόφαση να γράψει για όσα έζησε ως μαθητής, βοηθός, ομότεχνος και στενός φίλος του διεθνούς γλύπτη Χρήστου Καπράλου. Με σεβασμό, θαυμασμό και μεγάλη αγάπη ο Παπασάικας δημιουργεί όλο το υπόβαθρο που αποκαλύπτει το μεγαλείο της παιδικής ψυχής, αλλά και της μεγάλης τέχνης του Καπράλου. Ο Χρήστος Καπράλος, ζώντας σχεδόν ως αποσυνάγωγος, είχε ελάχιστους φίλους και ακόμα πιο ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έμπαιναν στο σπίτι του και κάθονταν στο τραπέζι μαζί του. Η αφοσίωση στην τέχνη του ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Ποιος άλλος δημιουργός θα αρνιόταν να εγκαταλείψει το εργαστήριό του προ­κειμένου να δεχτεί τιμές και δόξες όταν τα έργα του ταξίδευαν στις μεγαλύτερες γκαλερί του κόσμου; Η φιλία του με τον Βασίλη Παπασάικα ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντηση και βασίστηκε στην κοινή τους ­καταγωγή. Πιστεύω πάντως ότι δεν ήταν η κοινή ­καταγωγή που τους συνέδεσε τόσο στενά, αλλά οι ομοιότητες του χαρακτήρα τους και η ταύτισή τους ως προς την τέχνη. Ο νεαρός τότε Παπασάικας είχε ­συναίσθηση της μεγάλης τιμής που του επιφύλαξε η μοίρα με τη φιλία του Καπράλου, αλλά ουδέποτε απενεργοποίησε την ευθιξία και την περηφάνια του. Ούτε διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει διπλωματική γλώσσα όταν δεν συμφωνούσε με τον Δάσκαλό του. Φαντάζομαι ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις ένα βιβλίο για ομότεχνό σου, εκτός κι αν διαθέτεις την καθαρότητα της σκέψης και του χαρακτήρα του Βασίλη Παπασάικα. Με γλώσσα ζωντανή στους διαλόγους, με ακριβείς περιγραφές, με στοχευμένο φακό στο τι θέλει να φωτίσει, ο Παπασάικας μας δίνει ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν νεράκι, περνώντας με μαστοριά μέσα από μεγάλα καλλιτεχικά και κοινωνικά ζητήματα. Βάσω Κυριαζάκου Ιανουάριος 2017