Νομίζω την έλεγαν Έστερ

Η Κάτια, γεννημένη και μεγαλωμένη στο σοβιετικό Κίεβο, ανακαλύπτει ότι προέρχεται από μια εβραϊκή οικογένεια που είχε τις ρίζες της στη Βιένη και κατέληξε στη Ρωσία, αφού προηγουμένως έζησε για ένα διάστημα στη Βαρσοβία. Μέσα από τις μνήμες των γονιών της, από ταξίδια στα μέρη όπου έζησαν οι πρόγονοί της και από εξονυχιστική έρευνα στα αρχεία επιχειρεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, όπως αυτή εξελίχθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από τις καταστροφές του 20ού αιώνα. Ψηφίδα-ψηφίδα φιλοτεχνεί τα πορτρέτα άγνωστων συγγενών -ένας επαναστάτης που πήγε με τους μπολσεβίκους, ένας φυσικός που εξαφανίστηκε στις σοβιετικές εκκαθαρίσεις, ένας ήρωας πολέμου, ένας άνεργος που πυροβόλησε έναν Γερμανό διπλωμάτη στη Μόσχα- και, κυρίως, πολλών δασκάλων κωφάλαλων παιδιών που ίδρυσαν ορφανοτροφεία σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, και γιαγιάδων με ονόματα λουλουδιών, που έχασαν τα λογικά τους. Και ύστερα, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο Κίεβο, μιλάει για τις ιστορίες εκείνων που εξοντώθηκαν στο Μπάμπι Παρ ή αλλού, όπως η προγιαγιά που έμεινε πίσω και τουφεκίστηκε, χωρίς να αφήσει ούτε το όνομά της. Ένα μοντέρνο σπονδυλωτό μυθιστόρημα, που αφηγείται με τρυφερότητα και χιούμορ τη ζωή μιας οικογένειας στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία μέσα στη δίνη των γεγονότων του εικοστού αιώνα.