Εγώ ο Χριστόδουλος

Ο Αθηνών Χριστόδουλος δεν αντέχει σε καμία θεολογική κριτική. "Αντέχει" όμως σε πολιτική κριτική. Τουλάχιστον η γελοιογραφία του. Είναι άλλωστε ο πρώτος ιεράρχης που γίνεται γελοιογραφία μακράς διαρκείας, ένας "καρτούν ήρωας"! Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Κακοί είναι συνήθως οι λόγοι που γεννούν μια γελοιογραφία και ο Αθηνών έχει υπερβεί τις χίλιες. Αν λοιπόν μια γελοιογραφία ίσον χίλια λόγια, ο Μακαριώτατος έχει ξαναγράψει τη Βίβλο, τα άπαντα του Λένιν και τις περιπέτειες του Τεν-Τεν. [...] Ως εκ τούτων η κριτική στο βιβλιαράκι αυτό που έχετε ανά χείρας διά χειρός Στάθη, δεν αφορά τον Χριστόδουλο ως Χριστιανό· άλλωστε "η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει" (Απόστολος Παύλος) άρα εν τη ευρυχωρία του χωράει ο Χριστόδουλος, οι γελοιογραφίες του, η θεωρία του χάους και κάθε μπάχαλο. Η κριτική μας έχει να κάνει με τον Χριστόδουλο ως Βαβύλη, ως Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, ως Αστυνομική Ταυτότητα· έχει να κάνει με την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, την αμφισβήτηση του κοσμικού κράτους, τα πιασάρικα "σας πάω", την υπονόμευση του Οικουμενικού θρόνου, τις καταπατήσεις γης κι όλην αυτή την πολυπραγμοσύνη του "διαβαστερού" επί Χούντας φοιτητή. (Ο οποίος αρέσκεται να συγχέει τις βουλές του Κυρίου με τη Βουλή των Ελλήνων). [...] (από τον πρόλογο του Στάθη Σ.)