Μεταφυσική των σωλήνων

Καθώς δεν κινείται ούτε κλαίει μέχρι τα δυόμιση, οι γονείς της τη φωνάζουν «Φυτό». Το ίδιο το βρέφος θεωρεί ότι είναι ένας σωλήνας που αρκείται στις βασικές λειτουργίες, ή ότι είναι ο Θεός, που παρατηρεί απέξω τον κόσμο. Αλλά η ζωή του Θεού δεν είναι αιώνια, ούτε και στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Όταν μπει επιτέλους στον κόσμο, θα απολαύσει για έξι μήνες τις ηδονές που προσφέρουν οι αισθήσεις: τα πικάντικα εδέσματα, τα εκτυφλωτικά χρώματα του παραδείσιου κήπου, το πάθος του νερού, τη λατρεία της γιαπωνέζικης γκουβερνάντας. Όμως η επικείμενη αναχώρηση από την Ιαπωνία την κάνει να καταλάβει πόσο πρόσκαιρα είναι τα δώρα της ζωής και πόσο απαίσια η άλλη της όψη -η αμφιβολία, ο θάνατος, η προδοσία των ενηλίκων. Μόνο στο υγρό αγκάλιασμα της στέρνας με τα ψάρια, θα ξαναβρεί τη γαλήνη του σωλήνα. Τι σημασία έχει αν θα σωθεί, αφού όλα σ' αυτή την ηλικία -η ευτυχία όπως και η τραγωδία- έχουν ήδη παιχτεί...