Το μεθυσμένο καράβι

"Κατέγραφα σιωπές, σκοτάδια, αποτύπωνα το άφατο. Καθήλωνα ιλίγγους." Όλη η προσπάθεια του Ρεμπώ, να σπάσει το φράγμα του ανέκφραστου. Να διαπεράσει το τείχος της σιωπής. Ν' αρθρώσει κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Από τη μια, η σιωπή των πραγμάτων. Η αφασική κατάσταση του κόσμου που πασχίζει να την υπερβεί. Από την άλλη, η εκστατική σιγή της ψυχής που πασχίζει να τη βιώσει και -το πιο δύσκολο- να την αποτυπώσει. Στη μέση, εκείνος, να δίνει τη μάχη και τελικά να συνθλίβεται, επιλέγοντας την παραίτηση - την ηθελημένη προσωπική σιωπή, αντίστοιχη με τη σιωπή των ερημιτών. "Παραισθήσεις αναρίθμητες - αυτές που πάντα με βασάνιζαν... Προτιμώ να σωπάσω". Συνειδητοποίηση του μάταιου ή του ανέφικτου; Άσκηση; Αυτοτιμωρία; Κρυφή προσευχή; Όλο το έργο του, καταγραφή ανείπωτης μαρτυρίας. Κραυγή, τραγούδι, χρώματα φωνής που παραισθάνεται. Ψυχεδελικές εικόνες φτιαγμένες από παράτονη μελωδία. Η ποίησή του δεν θυμίζει ούτε ό,τι προηγήθηκε ούτε ό,τι ακολούθησε. Ο Ρεμπώ διάλεξε το ακατόρθωτο: να ψηλαφήσει και να κρούσει τις πιο αψηλάφητες χορδές. Να κάνει τη σιωπή να μιλήσει. Να διαβάσει τη μουσική του κόσμου που μας κοιτάζει αμίλητος, μοχθηρός, κλειστός στο μυστήριό του. Να βάλει σε λέξεις τον ενορατικό αυτισμό του. "Τις ώρες που πικραίνομαι φαντάζομαι σφαίρες από ζαφείρι, από μέταλλο. Είμαι κύριος της σιωπής. Γιατί, λοιπόν, η όψη ενός φεγγίτη να χλομιάσει στην άκρια του θόλου;" [...] (από την εισαγωγή του Στρατή Πασχάλη)