Τα τρομερά παιδιά

Κάτι τρομερό συμβαίνει αυτό το βράδυ. Η αυλή του σχολείου είναι καλυμμένη με χιόνι και οι μικροί "διάβολοι" ξετρυπώνουν από παντού. Όταν ο Πωλ περνάει την πύλη της, ένας καταιγισμός από χιονόμπαλες τον υποδέχεται. Αυτός προχωράει αδιάφορος, αναζητώντας με τα μάτια το είδωλό του: τον Νταρζελός. Ξαφνικά τον διακρίνει, όρθιο ανάμεσα στους "στρατιώτες" του. Το χέρι του Νταρζελός σηκώνεται αργά, διαγράφοντας στον αέρα ένα τεράστιο τόξο. Η μπάλα του χιονιού χτυπάει τον Πωλ στο στήθος. Το αίμα αναβλύζει από το στόμα του, βάφοντας κόκκινο το λασπωμένο χιόνι. Ο γιατρός, που φτάνει αργότερα, δεν ξέρει τι να πει. Το παιδί έχει, απλούστατα, πολύ ευαίσθητο στήθος. Του συνιστά απόλυτη ανάπαυση και τον παραδίδει στις φροντίδες της δεκαεξάχρονης αδελφής του Ελιζαμπέτ, επειδή η μητέρα τους βρίσκεται καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Στο δωμάτιο του Πωλ θα εκδηλωθεί ο παθιασμένος και αχόρταγος έρωτας της Ελιζαμπέτ για τον αδελφό της. Αυτό το συνηθισμένο δωμάτιο θα γίνει ο ναός του έρωτα τους. Ο Πωλ, όμως, εξακολουθεί να λατρεύει το χέρι που τον χτύπησε. Δεν μπορεί να ξεχάσει τον Νταρζελός, το είδωλό του... Δημοσιευμένο το 1929, "Τα τρομερά παιδιά" είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα έργα του Κοκτώ. Το πάθος που ενώνει τα δυο αδέλφια θα φαινόταν διφορούμενο και σκανδαλώδες αν δεν είχαν χαράξει γύρω τους ένα μαγικό κύκλο, που τα προστατεύει από τον εξωτερικό κόσμο και τα κάνει να επικοινωνούν με έναν κόσμο "όπου τα σώματα και οι ψυχές παντρεύονται κι όπου η αιμομιξία δεν καταδιώκει τους αγαπημένους".