Το μουνί της Irene

Πόσο μόνος αισθάνεται το 1926 ο Αραγκόν στη γαλλική επαρχία... Η σουρεαλιστική περιπέτεια έχει ήδη ξεκινήσει και ο ίδιος είναι ο ταλαντούχος συνοδοιπόρος του Μπρετόν· μόλις είχε ανακαλυφθεί εκ νέου η ελευθερία του λόγου μέσα από την ελευθεριότητα των ηθών και το όνειρο. Γράφει ασταμάτητα το ογκώδες βιβλίο με τίτλο "Η υπεράσπιση του απείρου" το οποίο στη συνέχεια θα το απαρνηθεί, θα το ξεχάσει, θα το καταστρέψει. Η Ιρέν είναι μόνο ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου και δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1928. Πόσες ιστορίες γράφτηκαν γι’ αυτό το βιβλιαράκι, πόσες φήμες διαδόθηκαν, πόσους κλυδωνισμούς προκάλεσε η επέμβαση της αστυνομίας, καταδεικνύοντας σε ποιον βαθμό η κοινωνία της εποχής ήταν πάντα σε άμυνα όταν διαισθανόταν μια φυγή προς το άπειρο. "Έγραφα λοιπόν. Ο χρόνος έπρεπε να καεί από κάποιο είδος λίθου της Κολάσεως. Τον μόνο που γνωρίζω είναι η σκέψη, και έχω ήδη πει ότι η γραφή είναι η μόνη μέθοδός μου να σκέφτομαι. Έγραφα. Πάντοτε ζήλευα τους ερωτικούς, τους ελεύθερους ανθρώπους. Εκείνοι δεν γράφουν". Μα και βέβαια γράφουν καμιά φορά οι ερωτικοί άνθρωποι κι αυτό είναι που τους προσάπτουν. Κατά τη δεκαετία του 1920 -εκείνα τα επαναστατικά χρόνια που στη συνέχεια θα λογοκριθούν αυστηρά- όλα εκείνα που είχαν απωθηθεί αναδύθηκαν και πάλι στην επιφάνεια: ο Σαντ, ο Λωτρεαμόν, ο Ρεμπώ... "Ο Οδυσσέας" του Τζόυς προκαλεί σκάνδαλο, ήδη κάνει την εμφάνισή του ο Ζωρζ Μπατάιγ. Ωστόσο, βασιλεύει ο επαρχιωτισμός, ο Μεγάλος Πόλεμος πολλαπλασίασε τις χήρες, τον θυμό, τις υποψίες. Η Τρίτη Δημοκρατία, με την υποκρισία των αξιωματούχων της, φαίνεται ακαταπόνητη. Κανείς δεν διασκεδάζει μέσα στο επαρχιώτικο μπουρδέλο".