Και τούτο το ανήμερο θεριό, ερωτοφωτόσχιστο, που το θέρος διαπερνά

Η έκδοση στα ελληνικά τούτων των εννέα "ραψωδιών" μας δίνει την ευκαιρία να επιστρέψουμε σ' ένα κείμενο με ιδιαίτερο λυρισμό που επιβεβαιώνει τη μαγική δυναμική της αφήγησης. Στο βιβλίο τούτο ο μύθος είναι παρών, όμως καμία αναφορά, καμιά συγκεκριμένη μορφή δεν υπερισχύει. Γιατί, αυτό που αναζητείται πάνω από όλα είναι η ξεχωριστή δύναμη ενός κειμένου που στόχο έχει να κερδίσει και να παρασύρει τον αναγνώστη. Το λεξιλόγιό του είναι πλούσιο και δεν επικαλείται μόνο τον πραγματικό κόσμο, αλλά επίσης πάλλεται, σαν παγίδα λεκτική αλχημικού τύπου που αρπάζει, μεταθέτει, μετουσιώνει. Κι αν ο αναγνώστης, όντως "αιχμαλωτίζεται", τότε ναι, η ποίηση, που είναι το ένδυμα των λέξεων, έχει κρατήσει μια από τις ουσιώδεις της υποσχέσεις: να εξυμνεί, όπως αναφέρει ο Μπωντλέρ σ' ένα ποίημά του, "τον ενθουσιασμό του πνεύματος και των αισθήσεων".