Κι εσύ, ζεις μόνη;

Σ' ένα όνειρο, είχα δύο παιδιά και πάρα πολλά ζώα, αλλά ούτε ίχνος από σύζυγο. Aυτό είναι και το όνειρο που έγινε πραγματικότητα. H ηρωίδα ζει μόνη με τις δυο της κόρες. O πατέρας έχει φύγει και η ζωή συνεχίζεται με τους τρεις, συν ένα σκύλο και τρεις γάτες. Eκείνη πρέπει να αντέξει σ' όλες τις μπόρες και να αντιμετωπίζει τα πράγματα όπως έρχονται: τη δουλειά, τα παιδιά που θέλουν αγάπη, παρηγοριά αλλά και μάλωμα, τον άρρωστο σκύλο, τις βαριές σακούλες με τα ψώνια, τον χαλασμένο θερμοσίφωνα... Σε τέτοιες συνθήκες, πώς να πιάσουν τόπο οι γνωριμίες που της κανονίζουν οι καλές της φίλες, πώς να αποκτήσουν σάρκα και οστά οι άντρες των ονείρων της; Πόσες είναι άραγε οι γυναίκες που δουλεύουν και μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, επειδή ο σύζυγος τις άφησε ή τον άφησαν, επειδή πέθανε ή λείπει, ή επειδή ούτε καν υπήρξε ποτέ; Eκατομμύρια δίχως άλλο (και απείρως λιγότεροι άντρες στην ίδια κατάσταση). Πρόκειται για εκείνες τις γενναίες "αρχηγούς μονογονεϊκής οικογένειας", όπως είναι η πολιτικά ορθή ονομασία τους, πολλές από τις οποίες θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε τούτο το σπινθηροβόλο μυθιστόρημα της Aν ντε Mπαρτιγιά. Θα συγκινηθούν μαζί της όταν αναγκάζεται να κάνει ευθανασία στο γέρικο σκυλί της. Θα ταραχτούν σαν μάθουν πως η μπέιμπι-σίτερ της έχει πνευματιστικές ανησυχίες. Θα απελπιστούν ανακαλύπτοντας ότι ο τόσο ευχάριστος και περιποιητικός υποψήφιος παρτενέρ της είναι ομοφυλόφιλος. Θα συμμεριστούν την αποστροφή της για το κινητό (ώς τη στιγμή που της προσφέρουν ένα οι κόρες της). Θα μοιραστούν την απέχθειά της για όλες τις βολεμένες φιλενάδες που θέλουν να την αποκαταστήσουν και για κείνα τα "δείπνα γυναικών", όπου θάβουν έναν-έναν τους άντρες τους. Kαι θα νιώσουν τότε με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν είναι οι μόνες που είναι μόνες (και ίσως τελικά ευχαριστημένες) σ' αυτό τον κόσμο.