Αντίο, μοναδική μου

Γιατί η καρδιά μου δεν είναι μαζί μου, αλλά με σένα, κι όταν δεν είναι μαζί σου δε βρίσκεται πουθενά στον κόσμο... Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, ενός πάθους που έγινε μύθος, φωτίζει τους αιώνες με τη μοναδικότητα του μεγαλύτερου από τους μεγάλους έρωτες, αποτελώντας πρότυπο αισθηματικό για όλους τους ανθρώπους· για τους ερωτευμένους άντρες ο Αβελάρδος, για τις γυναίκες η Ελοΐζα. Υπήρξαν οι δυό τους πολύ πριν από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, οι οποίοι άλλωστε είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας του Σαίξπηρ. Αγάπησαν κι αγαπήθηκαν περισσότερο από κείνους κι έζησαν έπειτα χωρισμένοι τη μοναδικά φρικτή τιμωρία του απαγορευμένου τους έρωτα επί δεκαετίες, εκφράζοντας τη διαρκή αγάπη τους ο ένας στον άλλον μονάχα με κάποιες αριστουργηματικές επιστολές, που αποτέλεσαν τη βάση αυτού του βιβλίου. Ο Αντουάν Οντουάρ ανιχνεύει και παρουσιάζει στο έργο του τους δύο αιώνιους εραστές, τον πιο φημισμένο δάσκαλο φιλοσοφίας του 12ου αιώνα και την πλέον χαρισματική μαθήτριά του, με τρόπο ποιητικό, τρυφερό και ρεαλιστικό· διεισδύει ως τα βαθύτερα σημεία των ψυχών τους, ζωγραφίζει τις κινήσεις, τα λόγια και τα έργα τους μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν με χείλη μόλις κινούμενα ο Αβελάρδος χαιρετάει τελειωτικά την αγαπημένη του λέγοντας, "Αντίο μαναδική μου".