Πρόωρα μωρά

Η νεογνολογία ήταν «τυφλά» προσηλωμένη στη «επιβίωση» των πρόωρων μωρών χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις των μεθόδων της, όταν —κατά τη δεκαετία του 1990— μια νεαρή νεογνολόγος, η δρ. Μαρίνα Μάρκοβιτς, άρχισε να παρατηρεί τα πρόωρα μωρά και να συνειδητοποιεί ότι η αγάπη, η επαφή και η φροντίδα είχε πάντα θετική επίδραση στην ανάρρωσή τους και ότι όσα μωρά προσεγγίζονταν με τέτοιο τρόπο έπαυαν γρήγορα να χρειάζονται μηχανική αναπνευστική υποστήριξη και άρχιζαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά. Βρήκε το θάρρος να ενσωματώσει τη δύναμη της αγάπης ως ιατρική μέθοδο στις νεογνολογικές μονάδες που εργάστηκε, φθάνοντας σε απίστευτα και αδιαμφισβήτητα αποτελέσματα. Πολύ σύντομα ο κόσμος μίλησε για τη «μέθοδο Μάρκοβιτς» (αν και η ίδια ποτέ δεν θεώρησε ότι «εφηύρε» κάποια μέθοδο) και οι απόψεις της άρχισαν να διαδίδονται και να γίνονται ευρύτερα αποδεκτές με θεαματικά αποτελέσματα στη βελτίωση της κατάστασης των πρόωρων μωρών. Το βιβλίο «Πρόωρα μωρά» αποτελεί τη συγκινητική καταγραφή (από την ίδια) της πορείας της δρ. Μάρκοβιτς στις εντατικές μονάδες πρόωρων νεογνών, που οδήγησε τελικά σε μια «επανάσταση» στη νεογνολογία. Συμπληρώνεται από τις σκέψεις της συγγραφέως Τερέζια ντε Γιονγκ για τις ευρύτερες ανάγκες των οικογενειών που έχουν να φροντίσουν τα πρόωρα γεννημένα μέλη τους και τις προόδους που έχει κάνει η ιατρική στο θέμα αυτό. Κυρίως όμως δίνει κουράγιο και θάρρος στους γονείς να αντιμετωπίσουν μια ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση και να δημιουργήσουν τον απαραίτητο δεσμό με τα πρόωρα μωρά τους, χωρίς τον οποίο, οι μικροί αυτοί άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ να αναπτυχθούν φυσιολογικά.