Ξένοι συγγραφείς μεταφρασμένοι ελληνικά 1700-1832

Από τα μέσα του 20ού αιώνα στην Ευρώπη και διεθνώς αυξάνεται το ενδιαφέρον για την ιστορία των μεταφράσεων, ενώ από το 1990 η θεωρία των πολιτισμικών μεταφορών εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στις διαπολιτισμικές σχέσεις μέσω των μεταφράσεων. Οι σύγχρονες ιστορίες των μεταφράσεων αντιμετωπίζουν το μεταφραστικό φαινόμενο στο σύνολό του κατανέμοντάς το κατά χρονικές περιόδους. Ο παρών τόμος εξετάζει τις μεταφράσεις της περιόδου του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και της Ελληνικής Επανάστασης (1700-1832), κατά την οποία οι επαφές με την Ευρώπη εντείνονται, ιδίως με τη γαλλική γλώσσα και παιδεία, χωρίς να παραγνωρίζεται η ιταλική, γερμανική και αγγλική συνιστώσα, καθώς και άλλες γλώσσες που συμμετέχουν σε μικρότερο βαθμό. Το φαινόμενο χαρακτηρίζεται από σημαντική αύξηση και ποικιλομορφία που ανταποκρίνονται στα νεωτερικά αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο Α΄ μέρος επιχειρείται ιστορική προσέγγιση του μεταφραστικού φαινομένου με στατιστικά στοιχεία και κατά θεματικές κατηγορίες με γνώμονα τα ερωτήματα ποιοι μεταφράζουν, γιατί μεταφράζουν, τι μεταφράζουν, πώς μεταφράζουν. Στο Β΄ μέρος περιλαμβάνονται κατάλογος των μεταφράσεων που δημοσιεύθηκαν αυτοτελώς, διαρθρωμένων αλφαβητικά κατά συγγραφείς, χρονολόγιο των έργων και ευρετήριο των μεταφραστών.