Προ Θεού ο άνθρωπος

Το βιβλίο αυτό ""Προ Θεού" ο άνθρωπος" εντάσσεται στη σειρά βιβλίων με σεβασμό στις "Ιερές Γραφές" και την αλήθεια κοι κεντρικό τίτλο "Οι αντιφάσεις της Βίβλου κι ο ρόλος του χριστιανικού ιερατείου". Το κέντρο βάρους του βιβλίου εστιάζεται στις κραυγαλέες αντιφάσεις των προβαλλόμενων ως "θεόπνευστων" συγγραφέων της Αγίας Γραφής (Παλαιά και Κοινή Διαθήκη), όπως γιο παράδειγμα: Εκθέτουν, κύριο, τον θεό τους με το να γράφουν πως "δημιούργησε" περί το 6.000 π.Χ. το Σύμπαν, τη Γη, τον άνθρωπο και κάθε άλλη μορφή ζωής, όταν: Με το σημερινά επιστημονικά δεδομένο η "ηλικία" του Σύμπαντος υπολογίζεται σε πάνω από 10 δισεκατομμύρια έτη, ενώ η "ηλικία" της Γης σε πάνω οπό 4,5 δισ. έτη. Εμφανίζουν τον Γιαχβέ αλλού να "λέει" ότι είναι ο μόνος θεός στον κόσμο κι αλλού να "συμμετέχει" σε "Συνέδριο των θεών" ή να "απειλεί" ότι θα τους "εξοντώσει". Σημειώνουν ότι ο Γιαχβέ είναι συνάμα και "καλός" και "κακός", "έμπλεος" αγάπης αλλά και μίσους. Αναφέρουν ότι ο θεός έχει ως "περιούσιο λαό του τον Ισραήλ", δηλαδή τους Εβραίους, αλλά δεν "διστάζει" γιο να τους τιμωρήσει να "βοηθήσει" τους αλλόθρησκους Βαβυλώνιους γιο να τους υποδουλώσουν γιο πολλές δεκαετίες. Υπογραμμίζουν ότι ο Γιαχβέ "έκανε λάθος(!)" που έπλασε τους ανθρώπους και γι' αυτό τους "κατέστρεψε" με τον κατακλυσμό του Νώε. Επέζησαν μόνο το οκτώ μέλη της οικογένειας του Νώε που βρίσκονταν στην κιβωτό του Νώε, μαζί όλα(;) το είδη ζώων και φυτών. Αλλά και πάλι τον "εμφανίζουν" ότι "έκανε λάθος" και γι' αυτό κατέστρεψε το Σόδομα και τα Γόμορρα μαζί με τους κατοίκους τους, τα ζώα και τα φυτά. Αφήνουν σαφέστατα να εννοηθεί ότι ο θεός "ευνοεί", αλλά συγχρόνως κι ότι "τιμωρεί" τους αιμομείκτες, τους κερασφόρους και τις μοιχαλίδες, τους πολύγαμους και τους ερωτικά "βιτσιόζους": Αδελφός ν' αποκτά παιδιά με την αδελφή του, πατέρας ν' αποκτά παιδιά με τις κόρες του, πεθερός ν' αποκτά παιδιά με τη νύφη του, άλλοι, όπως οι βασιλείς του Ισραήλ Δαβίδ και Σολομών, που αποτελούν τη "σαρκική ρίζα του Ιησού", να έχουν πολλές νόμιμες συζύγους και πολλές παλλακίδες. Αποκαλύπτουν ότι ο Γιαχβέ όχι μόνον "παρότρυνε" τους Εβραίους να επιχειρούν συνεχώς κατακτητικούς πολέμους ενάντιο σε γειτονικούς λαούς, αλλά "παρουσιάζεται" ο ίδιος και ως "στρατιωτικός ηγέτης τους" γιο να είναι βέβαιη η νίκη. Στρέφουν τον "θεό-Υιό" (Χριστό) ενάντlα στον "θεό-Πατέρα" (Γιαχβέ) σε ζητήματα όπως: Η αργία του Σαββάτου, η περιτομή, η μοιχεία, η πορνείο, η πολυγαμία, οι πόλεμοι και η ειρήνη, ο Μεσσιανισμός, η σωτηρία-λύτρωση των ανθρώπων κλπ. Καταγράφουν ακόμα το "στοίχημα" του Γιαχβέ και του Σατανά για τις αντοχές στο "σατανικά βασανιστήριο" του Ιώβ, τη "μονομοχία" του Ιησού με τον Σατανά, τις σχέσεις των αποστόλων Παύλου και Ιωάννη με τον Σατανά, τη "μάχη" κατά του Σατατά, εκεί πάνω στον"ουρανό", τους "Αντίχριστους" της Αγίας Γραφής και τη βιβλική δαιμονολογία.