290 ημέρες στο Κονγκό

Μιλάω σουαχίλι, τρώω µπουκάρι και χρησιµοποιώ πλέον και τα δίτροχα µεταφορικά µέσα του Λουµπουµπάσι. Μετά τα θεαµατικότατα βήµατα που έχω κάνει προς την απόλυτη κονγκολεζοποίηση, βρίσκοµαι µόλις τρία στάδια πριν από αυτήν. Τα επόµενα που θα κατακτήσω θα είναι να φτιάξω τα µαλλιά µου κοτσιδάκια, να ράψω κικουέµπε και να πηγαίνω στο σχολείο κουβαλώντας τα βιβλία µου πάνω στο κεφάλι. Το διαβατήριο δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Σηµασία έχει να αισθάνεσαι κονγκολέζος κι εγώ από αυτήν την αίσθηση πλέον ξεχειλίζω! Ένα καπρίτσιο της µοίρας µε έριξε στην καρδιά της Αφρικής, όπου βρέθηκα αντιµέτωπη µε πάµπολλες προκλήσεις. Από διασκεδαστικές και χαριτωµένες, όπως τις προαναφερθείσες, έως επώδυνες και ανυπέρβλητες, κάτι για το οποίο δεν ήµουν αρκούντως προετοιµασµένη. Το πήγα το στοίχηµα κι ακόµη το πηγαίνω. Το αν κυκλοφορώ µε τα σχολικά βιβλία στο κεφάλι, θα σας το αποκαλύψουν… οι νοσηλευτές µου. Το αν κατέκτησα τις άλλες προκλήσεις, τις βαθιές, αυτό δεν το ξέρω ούτε εγώ ακόµα. Θα το πηγαίνω όµως το στοίχηµα σε όλη την υπόλοιπη ζωή µου! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι η Αφρική κατέκτησε εµένα! Εάν η µοναδική εικόνα που έχετε για το Κονγκό είναι εκείνη της αποικιοκρατίας, ήρθε η ώρα να την αναθεωρήσετε! Μία από τις πιο άγνωστες πλευρές της Αφρικής ζωντανεύει µπροστά στα µάτια µας, µέσα από το ταξιδιωτικό ηµερολόγιο µιας Ελληνίδας!