Πρόσω ολοταχώς

... Συνέχισα να κολυμπάω σαν τρελός με το φόβο ότι ξαφνικά θα καταλάβω ότι παρασύρομαι, μέχρι που άρχισα να μην έχω άλλες δυνάμεις. Γύρισα και είδα ότι τα δυο κομμάτια του πλοίου είχαν χαθεί πια στο βάθος της θάλασσας. Έμεινα λαχανιασμένος ανάμεσα στις φυσαλίδες που ανέβαιναν από το βάθος και κοίταξα γύρω μου. Αυτό που βλέπει κανείς μετά το ναυάγιο είναι ίσως πιο τρομακτικό και από το ίδιο το ναυάγιο. Υπήρχαν βαρέλια, σπασμένα ξύλα, κομμάτια ύφασμα, μουσαμάδες, κάτι σωλήνες ταπωμένοι που επέπλεαν, σχοινιά και οτιδήποτε άλλο ελαφρύτερο από το νερό ξέφυγε από το πλοίο. Και πιο πέρα τίποτα. Νερό και σκοτάδι. Λίγο λεπτά αργότερα άρχισα να μαζεύονται και οι ζωντανοί… ... Τότε ο Ωνάσης με τη βαριά φωνή του μου λέει: "Βρε Πετροπουλέα, δεν φοβάσαι που ήρθες στη φωλιά μας μόνος σου; Εδώ μέσα και ο Θεός το σκέφτεται να μπει μόνος του". Εγώ αυτά τα παιχνίδια των επιχειρηματικών τα είχα ξαναπαίξει. Ίσως όχι στο επίπεδο του Ωνάση, αλλά η λογική τους παραμένει ίδια. Έτσι, με σθεναρή φωνή του απαντώ: "Τι να φοβηθώ, κύριε Ωνάση; Αν καταλάβω ότι συμβαίνει κάτι περίεργο, εσένα και το γαμπρό σου θα σας φάω σίγουρα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εάν φάω εσένα και το γαμπρό του, τι αξία έχουν οι άλλοι;"... Επικράτησε για λίγο μια μουγκαμάρα μέχρι που ο Ωνάσης χαμογελάει και με δυνατή φωνή γυρίζει και λέει στους υπόλοιπους: "Να, ρε, παλικάρι! Τέτοιους θέλουμε, όχι κωθώνια".