Γκαουντί

[...] Γεννήθηκε στην πόλη Ρέους στις 25 Ιουνίου του 1852. Ο πατέρας του ήταν χαλκουργός, με άλλα λόγια, το οικογενειακό του περιβάλλον ήταν κάθε άλλο παρά εύπορο. Επιπλέον, ο μικρός Αντόνι ήταν πολύ ασθενικός. Στα πρώτα του χρόνια, μια ρευματική πάθηση τον εμπόδιζε να παίζει ελεύθερα στους δρόμους με τους συνομηλίκους του. Αναγκαζόταν, λοιπόν, συχνά να μένει σπίτι. Μερικές φορές μάλιστα, για τις μετακινήσεις του είχε ένα γαϊδουράκι. Ολόκληρη η ζωή του σημαδεύτηκε από την πάθηση αυτή: υπέφερε από ρευματικές κρίσεις μέχρι το θάνατό του. Οι γιατροί του είχαν συστήσει αυστηρή χορτοφαγία και τακτική άσκηση χωρίς υπερβολές, η οποία περιλάμβανε και τον τακτικό περίπατό του μέχρι την εκκλησία του Αγίου Φιλίππου Νέρι. Ακόμα και στην εφηβεία του ο Γκαουντί συνήθιζε να κάνει μεγάλους περιπάτους στην περιοχή -κάτι πολύ ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή. Είναι ασφαλώς μάταιο να κάνουμε εικασίες για το αν ο Γκαουντί θα είχε πάρει τη θέση που πήρε στην ιστορία της ισπανικής αρχιτεκτονικής χωρίς αυτή την ασθένεια. Γιατί, μπορεί ο μικρός Αντόνι να μην είχε την ελευθερία κινήσεων που είχαν τα άλλα παιδιά, άφηνε όμως το βλέμμα του -και τις σκέψεις του- να πλανιούνται εντελώς ελεύθερα. Πρέπει να ήταν παιδί με πρόωρη ωριμότητα, που συχνά ξάφνιαζε τους μεγαλύτερους με την οξύυνοιά του. Όταν κάποτε ένας δάσκαλος είπε στην τάξη του ότι τα πουλιά πετούν γιατί έχουν φτερά, ο Αντόνι αμέσως απάντησε ότι και τα κοτόπουλα στην αυλή έχουν φτερά, αλλά τα χρησιμοποιούν μόνο για να ισορροπούν στο περπάτημα. Ποτέ δεν έχασε την ικανότητα να παρατηρεί λεπτομέρειες και να μαθαίνει από την καθημερινότητα που τον περιέβαλε. Πράγματι, αυτή η παρατηρητικότητα άφησε τα σημάδια της σε όλα του τα έργα. Το ενδιαφέρον του για την αρχιτεκτονική είχε ήδη διαφανεί όσο ήταν μαθητής του Ρέους (φυσικά, το σχολείο φέρει το όνομά του), και σε ηλικία δεκαεφτά ετών πήγε στη Βαρκελώνη για να σπουδάσει αρχιτεκτονική. [...] (από τη σελ. 6 του βιβλίου)