Αρχιτεκτονική και πολεοδομία στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη

Αναμφισβήτητα, η μεταπολεμική αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη εντάσσεται και παρακολουθεί με κάποια χρονική υστέρηση τα διεθνή ρεύματα, από τα οποία ο μοντερνισμός στις διάφορες εκφράσεις του είναι το κυρίαρχο. Η ιδιόμορφη και επιλεκτική εφαρμογή των εκσυγχρονιστικών τάσεων φανερώνει την αναπόφευκτη γεωγραφική και πολιτισμική προσαρμογή στα δεδομένα του τόπου. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι, σε τελευταία ανάλυση, η αρχιτεκτονική είναι τοπική στο βαθμό που δίνει έμφαση σε ορισμένους παράγοντες, που έχουν σχέση με την ιδιαιτερότητα του τοπίου και την ιστορική γενεαλογία του αστικού ιστού. Οι παράγοντες αυτοί δημιουργούν την τρισδιάστατη μήτρα μέσα στην οποία τοποθετείται κάθε κατασκευή. Οι περισσότερο προικισμένοι αρχιτέκτονες της μεταπολεμικής γενιάς έχουν κατανοήσει τις αδιόρατες συνιστώσες του τόπου και συλλαμβάνουν την υλοποίηση του αρχιτεκτονικού έργου ως τεκτονικό γεγονός, άσχετα με την ιδεολογική επιλογή μεταξύ τοπικών και διεθνών ιδιωμάτων.