Επτά χρόνια μακριά

Όταν η Κλέμενταϊν ζει το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, πρέπει να βρει τρόπο να συνεχίσει παρ’ όλα αυτά. Καταστρώνει λοιπόν το σχέδιο της επόμενης μέρας για να προστατέψει την καρδιά της: Θα δουλεύει σκληρά, θα βρει ένα καλό παιδί να αγαπά και δε θα ξεχνά να κυνηγά τη σελήνη. Αυτό το τελευταίο είναι ανόητο και προφανώς μεταφορικό, αλλά η θεία της πάντα της έλεγε ότι χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα μεγάλο όνειρο για να πορεύεσαι. Και τον τελευταίο χρόνο, το σχέδιό της δουλεύει σχεδόν ρολόι. Σχεδόν. Το ερωτικό κομμάτι είναι δύσκολο, γιατί δε θέλει να έρθει κοντά με κανέναν – δεν είναι σίγουρη ότι θα το άντεχε η καρδιά της. Και τότε βρίσκει έναν άγνωστο στην κουζίνα της νεκρής θείας της. Έναν άνδρα με ευγενικά μάτια, προφορά του Νότου και γεύση λεμονόπιτας. Ο τύπος άνδρα που, αν δεν είχαν συμβεί όλα όσα συνέβησαν, θα μπορούσε να ερωτευτεί· κι ίσως το κάνει ξανά. Όμως, εκείνος υπάρχει μόνο στο παρελθόν. Επτά χρόνια μακριά, για την ακρίβεια. Κι εκείνη κυριολεκτικά ζει επτά χρόνια μετά, στο μέλλον του. Στο κάτω κάτω, η αγάπη δεν είναι ποτέ θέμα χρόνου αλλά συγχρονισμού.