Ταξίδι στη Λατινική Αμερική και σκέψεις για τους εθνικισμούς

Κάθε ταξίδι, είτε μέσα σε μια βιβλιοθήκη του σύμπαντος, κατά τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, είτε στο χώρο και το χρόνο, όπως συμβαίνει στους περισσότερους, προσφέρει αυτογνωσία στον ταξιδιώτη από τη γνώση των άλλων. Οι τρεις χώρες της Λατινικής Αμερικής που επισκεφθήκαμε πατέρας και υιοί είναι τρεις διαφορετικοί κόσμοι. Τον γηγενή πληθυσμό της Κούβας τον εξαφάνισαν τα ευρωπαϊκά μικρόβια που έφτασαν μαζί με τον Κολόμβο. Οι Ισπανοί έφεραν τους Αφρικανούς δούλους για τις φυτείες της ζάχαρης. Το Μεξικό, με τον πιο ανεπτυγμένο γηγενή πολιτισμό στη Λατινική Αμερική, διέσωσε τους Ινδιάνους αυτόχθονες και αποτελεί μια κοινωνία μιγάδων με τους Ευρωπαίους εισβολείς, που τους έδωσαν γλώσσα και θρησκεία. Από τις τρεις, η Αργεντινή είναι η πιο ευρωπαϊκή χώρα, με περισσότερους Ιταλούς, Ισπανούς και Γερμανούς εποίκους. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στις τρεις χώρες είναι η ισπανική γλώσσα και η σφραγίδα της στη θαυμαστή τέχνη του λόγου. Η μουσική ξεχωρίζει. Η Κούβα προηγείται στην έντεχνη μουσική και το μπαλέτο, και ακόμα στη σάλσα-καζίνο και τη νουέβα τρόβα. Από το Μεξικό ξεχωρίζουν οι μαριάτσι, ενώ στην Αργεντινή βασιλεύει το ταγκό. Διαφορετικοί ρυθμοί που έρχονται από πολύ μακριά.