Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Του κόσμου το στεφάνι λιώνει. – Κύριέ μου: Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη έπεσε τ’ άστρο: αγόρια τώρα και κοπέλες έγιναν ίσα με άντρες: έφυγε η εξαίρεση και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω για να το ιδεί η σελήνη […] η ερμιά μου πάει να κάνει τη ζωή καλύτερη: πρόστυχο να ’σαι Καίσαρας· μην όντας ο ίδιος η Τύχη, είναι κοπέλι της, θεληματάρης της. Είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη που δίνει τέλος σ’ όλα τ’ άλλα που έχουν γίνει, μποδάει τις ατυχίες και αποκλεί την αλλαγή: κοιμάσαι και ποτέ σου δε γεύεσαι κοπριά, που τρέφει τον ζητιάνο και τον Καίσαρα.