Θάνατος και ταρίχευση στην αρχαία Αίγυπτο

Η Αιγυπτιακή κοινωνία διαμόρφωσε τη νεκρική κοσμοθεωρία της πάνω σε τρεις βασικούς άξονες: στην αντίληψη περί της φύσεως και των χαρακτηριστικών του Άλλου Κόσμου και της μεταθανάτιας ζωής, στην αντίληψη περί των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών της ανθρώπινης υπόστασης και της θέσης της στο κοσμικό γίγνεσθαι και, τέλος, στην ανθρώπινη αντίδραση στο φαινόμενο του θανάτου και της διατήρησης της μνήμης του νεκρού. Η εμμονή στη φροντίδα προς το νεκρό και την καθημερινή τελετουργική πρακτική στην παράδοση των αρχαίων Αιγυπτίων δεν ήταν αποτέλεσμα μίας ιδεοληπτικής σύνδεσης των ίδιων με το θάνατο και τον Άλλο Κόσμο, αλλά μάλλον μία προσπάθεια διατήρησης της μνήμης και ύπαρξης του νεκρού μετά το βιολογικό του τέλος. Επίκεντρο της νεκρικής τους φιλοσοφίας δεν ήταν ο θάνατος, αλλά η ζωή μετά. Στην αδιάπτωτη διατήρηση της ύπαρξης στον Άλλο Κόσμο (Ντουάτ) και στην αναγέννησή της κάθε πρωί απέβλεπαν όλες οι νεκρικές δοξασίες και πρακτικές (ταρίχευση, μνημειώδης ταφική αρχιτεκτονική, ταφικά κτερίσματα και προσφορές) που αποτελούν το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου.