Τέσσερα κείμενα για την ποίηση του Συμεών του Νέου Θεολόγου

Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος (949-1022), άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποτελεί αναμφίβολα προσωπικότητα μεγάλου διαμετρήματος. Ζώντας σε κρίσιμη για το Βυζάντιο εποχή, από την άποψη των εξωτερικών συνθηκών, αλλά και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όσον αφορά στον πνευματικό προβληματισμό, ο οποίος διέτρεχε τότε την Αυτοκρατορία, ανακαίνισε τον βίο της Εκκλησίας επαναφέροντας στο προσκήνιο την παράδοση των Πατέρων ως υπερχρονική αξία. Η θεωρία του θείου φωτός αποτελεί μοναδικό βίωμα για τον Συμεών και κυριαρχεί στη ζωή του. Οι ύμνοι του αποτελούν εξαιρετικής σημασίας ποιητικά κείμενα. Γραμμένοι στην πλειοψηφία τους σε δεκαπεντασύλλαβο και με λεξιλόγιο που παραπέμπει στην πατερική σκέψη, τον ερωτικό κώδικα των μυστικών αλλά και στην ατμόσφαιρα των ανακτόρων ακόμη και στην αγροτική ζωή, δεν είναι δογματικές όσο απόλυτα βιωματικές συνθέσεις, στις οποίες δεσπόζει η προσωπική εμπειρία.