Η Άνδρος μου

Στο χωριό που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια υπήρχε μια πηγή κοντά στο σπίτι μας που έδινε νερό σε όλους τους κατοίκους αλλά και στα περιβόλια τους. Τη λέγανε Σωτήρα. Το νερό της πηγής έτρεχε από τη βάση ενός βράχου. Δεν με αφήνανε οι γονείς μου να πηγαίνω μόνος μου γιατί, λέει, είχε ένα μεγάλο φίδι μέσα στο νερό, που ορκίζομαι ότι... το είχα δει! Όταν καμιά φορά πήγαινε η μάνα μου για νερό, με έπαιρνε μαζί της. Ήταν εκεί κι άλλες γυναίκες με τα παιδιά τους και λέγανε, λέγανε κι η μέρα γινότανε ωραία. Εμείς παίζαμε, κάναμε και μικρές γούρνες με το νερό, αλλά πάντα μακριά από την πηγή! Τα χρόνια περάσανε, ξέχασα τη Σωτήρα κι η ζωή με έφερε στο Κόρθι, όπου προσπαθώ εδώ και χρόνια να ριζώσω. Στους περιπάτους μου, για να γνωρίσω καλύτερα τον "τόπο μου", συναντούσα κάθε τόσο μπροστά μου και μια πηγή. Αρχίσανε σιγά-σιγά να ξυπνάνε μνήμες, αλλά και μια μελαγχολία με κατέκλυζε, γιατί πλέον οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Δεν πάνε στις πηγές, δεν λένε παραμύθια, δεν φροντίζουν τα σημεία εκείνα που για αιώνες, ίσως, ήτανε σημεία συνάντησης, συναναστροφής, ερώτων και, ακόμα, παιδικών ονείρων και φόβων. Άρχισα λοιπόν να καταγράφω τις πηγές, στην αρχή με απλές φωτογραφίες, από το κινητό τηλέφωνο, κι ύστερα κατέβαινα για καφέ στη Γίτσα και ρωτούσα να μου πουν πώς τις λένε. Δυο χρόνια κράτησε αυτό το όμορφο ταξίδι για μένα και τις πηγές. Μέσα απ' αυτή την προσπάθεια να τις καταγράψω, θα μπορούσα να πω ότι έγινα σοφότερος. Ομολογώ πως έμαθα πάρα, μα πάρα πολλά, για τον τόπο και την ιστορία του και, το σημαντικότερο, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Τα δύο αυτά χρόνια προσπάθησα πολύ· έκανα αμέτρητες διαδρομές με ήλιο ή με βροχή, πρωί ή βράδυ, πολλές φορές χάθηκα, κάποιες άλλες έπεσα, αλλά κάθε φορά γύριζα φορτωμένος με νέες πληροφορίες που αφού τις διασταύρωνα, τις εμπλούτιζα ή τις καθάριζα από φτιασίδια. Το φορτίο αποδείχτηκε μεγάλο, μεγαλύτερο απ' αυτό που μπορούσα να σηκώσω στους ώμους μου. Αστοχίες ή παραλείψεις θα έχω σίγουρα πολλές· βλέπετε, δεν είμαι ούτε διεκδικώ δάφνες συγγραφέα, δεν είμαι φωτογράφος ούτε φιλόλογος, δεν είμαι ούτε ιστορικός ούτε λαογράφος, δεν είμαι ούτε αρχαιολόγος· ένας ερασιτέχνης είμαι που αγάπησε πολύ το Κόρθι και τους ανθρώπους του. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)